Θεία κωμωδία (Κόλαση)

CANTO I

Μεσόστρατα της ζήσης μας φθασμένος
στο μαύρο δάσος είχα ξεστρατίσει·
ο ίσιος δρόμος ήτανε χαμένος.

Α! φρίττει ύπαρξη να ομιλήσει.
Τραχιάς ερμιάς σκληρόπλεκτο λαγκάδι
το φόβο λογισμός του θ' αναστήσει.

Ολίγο πιο πικρό θωρώ τον Άδη.
Ωδή το Αγαθό θ' αποκαλύψει
σε βάραθρα, σ' αβύσσων μας σκοτάδι.

Μπήκα ανεπαίσθητα, τι εκεί 'χα κύψει
στον ύπνο που η ψυχή μου παρεδόθη
κι αλήθειας οδό εγκαταλείψει

όταν εμπρός μου λόφος ανορθώθη·
στους πρόποδές του μ' έφεραν οι στράτες
που έντρομη καρδιά κατεματώθη.

Υψώ οφθαλμούς και βλέπω πως στις πλάτες
τον έντυνε μ' ακτίνες ο πλανήτης
οδηγητής εις κοσμικούς διαβάτες.

Απόλυναν τότε οι σφοδροί παλμοί της
που στέρνα ξέχειλη μια νύχτα πάσα
έδερναν την καρδιά παραδαρμοί της.