Η γλώσσα της τηλεόρασης

Ο γραπτός (και ιδιαίτερα ο έντυπος) λόγος στηρίζεται στη συνοχή, την αφηγητική ανάπτυξη από το αίτιο στο αιτιατό, τη γενικότητα και την αφαίρεση, τη σαφήνεια και τον επίπεδο τόνο της φωνής. Η τηλεόραση από την άλλη πλευρά είναι εφήμερη, αποσπασματική, συγκεκριμένη κι έχει ύφος δραματικό. Τα νοήματά της σχηματίζονται με αντιθέσεις και με την παράταξη αντιφατικών φαινομενικά σημείων, ενώ η «λογική» της είναι προφορική και οπτική. Θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε πώς η αντίφαση ανάμεσα στον γραπτό και μη γραπτό τρόπο σκέψης είναι αποτέλεσμα κοινωνικών και ιστορικών συνθηκών, και πώς αυτό έχει συμβάλει στη διαμόρφωση του τηλεοπτικού λόγου. Με άλλα λόγια, προτού μπορέσουμε να καταλήξουμε σε μια κριτική και αξιολογική γλώσσα, πρόσφορη για την τηλεόραση, πρέπει να διαμορφώσουμε ένα γλωσσικό ιδίωμα που να λαμβάνει υπόψη του την ιδιομορφία του μέσου και την ιστορική του θέση.