Η κωμωδία του έρωτα

Θα περίμενε κανείς ότι σ' ένα έργο με τίτλο Η κωμωδία του έρωτα, θα παρακολουθούσε μια ερωτική ιστορία σαν κι αυτές που κατακλύζουν το αστικό θέατρο στα τέλη του 19ου αιώνα. Από τον χώρο του βοντβίλ μέχρι τη νατουραλιστική σκηνή, οι έρωτες, οι μοιχείες, οι ζήλιες και οι αντιζηλίες, οι ταξικοί φραγμοί, οι υποκριτικές συμπεριφορές και τα ερωτικά τεχνάσματα, συνθέτουν κωμωδίες ή δράματα, ανάλογα με την οπτική ή την ιδιοσυγκρασία του κάθε συγγραφέα.

Σ' αυτό, όμως, το έργο του Ίψεν, είναι ευδιάκριτα δύο τουλάχιστον στοιχεία που το διαφοροποιούν ριζικά από την ερωτική θεματική του παραδοσιακού θεάτρου. Το ένα είναι μια τάση διερεύνησης του θέματος και ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των δραματικών προσώπων σ' ένα επίπεδο συχνά θεωρητικό. Με άλλα λόγια, το ζητούμενο δεν είναι, εν προκειμένω, να εξελιχθεί ή να επιδοκιμασθεί ο δεσμός ανάμεσα σ' έναν άνδρα και μια γυναίκα του έργου, αλλά να βγει στο φως η αλήθεια για τον έρωτα και τον γάμο και, συνακόλουθα, για την ατομική ανεξαρτησία και το οικογενειακό και κοινωνικό καθήκον. Ελευθερία και δέσμευση είναι, λοιπόν, στην ουσία, οι δύο αντίπαλες πρωταγωνίστριες του έργου, και πολύ μικρότερο ρόλο «παίζουν» τα πρόσωπα.